Nadat je je door de file voor de péage-poortjes voor Lille hebt geworsteld, is het nog maar een klein stukje naar België. Weg is het gladde asfalt van de Franse wegen. In België moet de automobilist het doen met gaten, hobbels of betonplaten met ribbels. Kadom, kadom, kadom… dreunt het onder de wielen door.
Tegen zulk geweld helpt maar één ding: een cd opzetten. En ook hier geldt: If you can’t beat them, join them. Vandaar dat wij ieder jaar tijdens onze doortocht bij de zuiderburen naar Jacques Brel luisteren.
Het geeft de rit iets melancholisch. Je ergert je niet meer aan de staat van de wegen. Nee, je voelt je één met de Vlamingen. Ach gut, die arme zielen moeten hier dagelijks op rondklotsen met hun wagens… Vanuit onze sunny de tweede hebben we de neiging om iedere Belg opbeurend toe te knikken.
In Nederland verscheen na een aantal kilometers over gladgeplafeid asfalt een waarschuwingsbord: ’slecht wegdek’. De staat van de snelweg op het daaropvolgende stuk bleek stukken beter dan we in gans België hadden aangetroffen. Jacques was inmiddels klaar met zingen.
Mon plat pays…
