Natuurlijk kwam Sunny Boy niet ongehavend uit de voetbalstrijd tevoorschijn, maar dat lijkt me logisch. Zo her en der een buts is niet gek, na al dat gebots tegen de loodzware bal en andere voetballers op het veld.
Sunny de Tweede is ook niet geheel smetvrij van vakantie teruggekomen. Een en ander is geheel te danken aan een zekere man die op de foto bij het stukje hieronder zo ontspannen in zijn gifgroene blouse staat te lachen. Of eigenlijk: aan zijn wat opvliegende aard.
Hoe kwam het?
Na een dag rijden van de ene stek naar de andere, wilden we onderweg iets eten. Nu vermijden we een bepaald concern steevast, maar dit keer viel er niet aan te ontkomen. Slechts één van de vier inzittenden was hier blij mee. Maar goed, we hadden trek, dus wij de Drive in. Omdat de man in het gifgroen aan het stuur zat en even geen raad wist met de Franse instructies reden we doelloos langs alle loketten.
Maar even parkeren op het parkeerterrein verderop.
Daar reed de man in het groen dusdanig door dat we met ons aanhangertje niet meer soepel konden keren.
Ach, even afkoppelen, draaien en dan weer verder.
Ikzelf zou wel even naar de firma met de gouden poorten lopen om wat voer aan te schaffen. Na wat geld bij me te hebben gestoken, hielp ik eerst met afkoppelen en aanhanger draaien. Op het moment dat we daarmee klaar waren, hoorden we de stem van onze oudste.
‘Zo, die zit dicht!’
Tevreden kwam hij vanachter onze Sunny de Tweede naar ons toe gelopen. In het contactslot binnenin bungelden de sleuteltjes. Onbereikbaar. Net als de reservesleutel in de kofferbak, onze mobieltjes en allerlei andere best-wel-handig-op-dat-soort-specifieke-momenten dingen.
Het eten van de Mac smaakte niet eerder zo waardeloos…
