Net zag ik hem weer voorbijkomen. Die reclame over vissticks. Een jonge vent die er nog steeds dol op is. Dat kan, want ook al weet ik intussen dat het een smakeloze hap is, soms kan ik er met een vreemd nostalgisch gevoel zomaar trek in krijgen. Heerlijk vond ik ze vroeger!
De man in de reclame heeft een wazige terugblik.
Hij zit als kind verkleed in een piratenkostuum met ooglapje aan tafel. Het zal zijn kinderfeestje zijn. Met vork en mes bonkt hij op de tafel. Zijn moeder komt binnen met de meest ongelooflijk grote schaal vol goudbruine vissticks die je je voor kunt stellen.
De man is weer groot, prikt als een piraat in zijn visstickje en kijkt zijn vriendin schalks aan.
Tja.
Dat hij ze nog steeds lekker vindt, is één ding maar die terugblik naar vroeger…! Ik bedoel, als je ooit een keer zelf actief een kinderfeestje begeleid hebt, wéét je dat het onmogelijk is om zulke gastjes ook maar één moment alleen te laten. Zeker die jongetjes met ooglapjes.
Maar moeder komt fris en vrolijk uit de keuken aangezet met die schaal. Zeker een vierkante meter aan vissticks ligt erop. Allen goudbruin gebakken. Dat is mij pas na heel lange tijd een keer gelukt. Die dingen bakken altijd aan en/of vallen uit elkaar. Of ze zijn goudbruin aan de ene kant en bleekjes aan de andere. Ze druipen van het vet. Er is altijd wat mee.
Maar niks hoor: moeder bakt tijdens een kinderfeestje gewoon een absurd grote schaal vol met perfecte vissticks.
Hoe groot is haar pan geweest? Hoe heeft ze dat spul warm gehouden al die tijd? Hoe is het haar gelukt om al die vissticks zonder te breken van de pan naar de schaal over te hevelen?
Daar staat die vent niet bij stil. Die hapt alleen maar terwijl zijn vriendin haar hoofd schudt en glimlacht.
Ik weet niet of ik dat doe als de andere liefhebber van vissticks in dit huis op het idee komt om óók zo’n schaal te willen op zijn kinderfeestje…
