Waarschijnlijk komt het door de genen die ik van mijn opa gekregen heb. Hij neusde graag rond op het Waterloopplein. (Ik ken de correcte spelling, maar vroeger dacht ik altijd dat het iets met lopen en water te maken had, vandaar…) De meest gekke vondsten duikelde hij daar op. Zo herinner ik me een glazen mini-serviesje met kannetjes van amper 7 centimeter hoog. O zo handige tafeltjes die om de een of andere vage reden nog steeds in mijn bezit zijn. Waarschijnlijk weet ik me nog niet eens een kwart van zijn vlooienmarktschatten te herinneren. Ik was tenslotte erg jong. “Vlooien” verder lezen