Als meisje van vijf, zes jaar liep ik op een ochtend naar de kleuterschool terwijl het regende. Ik weet nog dat ik mijn hoofd in de nek wierp en met mijn mond wijd open de druppels probeerde te vangen. Terwijl ik daar druk mee was kwamen een ouder meisje en haar vader hun tuinpad aflopen. Met de tong ver uit mijn mond gestoken ging ik verder met mijn bezigheid. “Zuur (een verboden kix voor nix)” verder lezen
Applaus
Tijdens het concert was al twee keer eerder te vroeg geapplaudiseerd. Juist in de momenten van stilte aan het eind van gevoelige nummers.
De hele zaal aarzelde dus op het moment dat een volgend nummer abrupt eindigde. De spanning was voelbaar. “Applaus” verder lezen
Wat is het leven toch leuk!
Een klein meisje dat haar moeders rug insmeert met zonnebrandcrème.
Een vader in korte broek met schoenen en sokken aan. “Wat is het leven toch leuk!” verder lezen
Respect, man
‘En als je een jaar niks loopt te doen is dat zonde van je studiefinanciering.’ Er klonk instemmend gemompel vanaf de trambanken achter mijn rug. ‘Weet je, je moet gewoon je opleiding afmaken. Zonder diploma kom je niet ver in dit leven.’ Omdat ik de stemmen kon horen, wist ik dat dit geen vader was die zijn zoon vermanend toesprak. De tongval was grootstedelijk met een etnisch tintje. En jong. “Respect, man” verder lezen
Wat maak je menu? 5
Niets.
Ik at niet thuis, ik at alleen, in een stad. Raar is dat, in je eentje eten. Tenminste, het voelt raar als je niet thuis bent. Thuis eet ik heel vaak alleen. Geen probleem: krantje erbij, boek erbij, desnoods naast de computer. Ik vermaak me wel als ik in mijn eentje eet. Thuis. “Wat maak je menu? 5” verder lezen