Ongeveer een jaar nadat ik ze voor het laatst had gezien, was het weer zover. Een fijn avondje genieten van De Dijk! Ditmaal in de Gigant in Apeldoorn. Een zaal waar we nog niet eerder geweest waren. Een zaal met een opvallende indeling ook.
Middenrechts voor het podium stond een pilaar. Niet een dun paaldanspaaltje, nee, een flinke dikke.
We stonden in het begin van het optreden wat achterin de zaal. Toen Huub en de zijnen opkwamen wisten we niet wie er nu voor paal stond, wij of zij…
Na dit een tijdje te hebben aangezien, begon het te kriebelen. We moesten en zouden naar voren. Dat is lastig in een zaal die je niet kent. Zo heb ik me bij Ilse in Rijssen een keer naar voren willen wurmen en kwam toen steeds bij hekwerken uit waar ik niet omheen kon. Bovendien leverde het me boze gezichten op. Daar heb ik me maar in mijn plek geschikt.
Eén blik in de zaal vertelde ons gisteren dat er plaats genoeg was voor het podium. Een eerste poging mislukte. De mensen stonden als een Heras-hekwerk stokstijf stil. Geen denken aan dat we ons daar doorheen konden wurmen. De tweede poging lukte!
Gelukkig.
Vooraan heb je toch het meest ‘t idee dat je bij een live concert aanwezig bent. Je ziet de blikken van de bandleden onderling, je ziet de playlist liggen, je hebt soms oogcontact met Huub of een ander. Dat is gewoon leuker. En wat ook leuk is: daar vlak voor het podium voel je je weer een meisje van 18.
