Annie zei ooit dat ze altijd 8 was gebleven. Dick zei daarop dat hij dan waarschijnlijk een jaartje of 5 was. Clarence daarentegen voelde zich altijd al 30. Zo heeft iedereen een bepaalde leeftijd die ‘klopt’ bij hoe hij zich voelt.
Ik heb ooit van een oude dame gehoord, dat zij zich nog een jonge vrouw voelde. Zelfde gedachtes, maar dat lijf wilde niet meer zo jong zijn.
Bij mij wisselt het nogal eens. Het heeft sterk te maken met associaties.
Zo liep ik gisteren in een park met de hond. De typische moeilijk-te-omschrijven herfstgeur van rottende bladeren bracht me terug naar Maassluis. Ik zat als twee of driejarig meisje achterop de fiets bij mijn moeder en we reden over de weg bij het zwembad. Dat zwembad is allang weg, maar iedereen die het daar kent weet wat ik bedoel.
Ik voelde weer het koude grijsgeverfde ijzer van het fietszitje onder mijn handen. Het Locomotief merkje van mijn moeders fiets kwam ook bovendrijven. Ik was twee.
Ineens gegiechel. ‘Kijk, daar loopt een mevrouw!’
Ik zag een stel meiden van een jaar of 11 bij de vijver spelen. Ze hadden me zien lopen en voelden zich betrapt.
Mevrouw.
Mevrouw.
Een bizarre omschakeling in mijn hoofd van tweejarig meisje naar mevrouw.
Dat klopte niet. Ik voel me namelijk NOOIT een mevrouw. Een mevrouw is die deftige moeder van een vriendin van vroeger. Of de pianojuf van jongste.
Maar ik?
Mevrouw?
Nee!!!
