Laatst voelde ik me acht. Een leeftijd waarop ik me zeer betrokken voelde bij al het dierenleed op de hele wereld.
Greenpeace redde de zeehondjes. Ik heb er een spreekbeurt over gehouden. Natuurlijk! Ook kan ik me nog de geur van de Sirius herinneren toen het schip in de Maassluise haven lag en bezichtigd mocht worden. Het heilige der heiligen….
Ik ging de deuren langs om handtekeningen te verzamelen tegen het afschieten van beren voor de mutsen van de Engelse Nationale Garde. Hoeveel had ik er? 156 of zo?
Ik droeg altijd een klein leren zakje bij me voor katten op straat. Er zaten brokjes in. Aan mij zou het niet liggen. Die katten zouden nooit honger hebben!
Toen hier dus een klaaglijk mauwende kat voor de deur stond, aarzelde ik geen moment. Ik tilde haar (want lapjeskat) op en voelde het magere lijfje angstig bibberen. Ze droeg een zwart bandje. Overduidelijk kenmerk van een beest met een baasje.
De 8-jarige in mij kwam direct in actie.
Brokjes erin, een veilig, warm plekje vrijgemaakt voor dit arme beest, Amivedi gebeld, foto op diverse wegloopsites gezet, postertjes met foto bij de supermarkten in het dorp opgehangen, langs de dierenarts met het dier voor het geval het gechipt was… kortom: alles in het werk gesteld om het baasje te vinden.
De kinderen gaven haar een naam waarop ze goed reageerde. We twijfelden of we Binkie niet gewoon zouden adopteren, naar het asiel brengen was zo zielig. Het extra kattenvoer had ik tenslotte al in huis gehaald.
Maar na een week werd ik dan toch gebeld: het baasje! Binkie bleek Lapje en werd thuis erg gemist.
Toen Lapje in de auto met haar baasje wegreed, kreeg ik een voldaan 8-jarig gevoel: dit dier was gered. Door mij!
