Ik zie er tegenop en ik heb er enorm veel zin in. Dat is meestal wat ik zeg wanneer ik mensen vertel over De Tocht die Maarten en ik binnenkort gaan doen. We gaan eind april namelijk naar Metz wandelen. Deze Noord Franse stad is al jarenlang een thuishaven op weg en bij terugkomst tijdens vakanties in Frankrijk. Niet vreemd, met Metz als achternaam. De lekkerste restaurants van de stad zijn bekend, we hebben er meerdere malen gekampeerd en in hotels en jeugdherberg geslapen. Waarom er nou per se naartoe wandelen?
Maarten was vorig jaar aan het kijken op Google Maps. Ons dorp ingevuld en dan de routebeschrijving naar Metz. Per auto is die bekend, per trein idem dito. Hij typte het wandelaartje in. Als uitgever in wandelgidsen was hij benieuwd welke route het internet voor hem in petto zou hebben. Het bleek een nagenoeg rechte lijn naar het zuiden te zijn. Dat triggerde direct. Al jarenlang heeft Maarten het erover dat het hem zo leuk zou lijken om met rugzak op de deur uit te lopen om op pad te gaan. Dan zou Metz toch de perfecte bestemming zijn!
In eerste instantie wilde hij alleen op pad. Maar het leek mij eigenlijk ook wel een uitdaging. Een groot avontuur. En na het zien van de film Into the Wild weten we een ding zeker: het leukste is om ervaringen te delen. Vanaf dat moment zijn we dus in voorbereiding. Maarten heeft een route uitgestippeld. Eentje die rekening houdt met mijn niet al te ruime ervaring van wandelen met rugzak op. Ondertussen heb ik mijn wandelingen met Fikkie uitgebreid naar steeds grotere rondes.
Ook loop ik inmiddels met rugzak op om te wennen. Nou… nadat ik het eerste stuk had gelopen keek ik om. Het voelde alsof ik echt al een enorm eind gewandeld had. Ik moest even om mezelf lachen. Dat was dus een stukje wat ik normaal schaar onder de noemer: even heel snel Fikkie uitlaten. En nu gaat het eigenlijk per dag beter. Wel ben ik nog op zoek naar de fijnste rugzak. Vrienden en bekenden dragen van alles aan, dus ik kan een goede keuze maken.
Ondertussen loop ik dus dagelijks met zo’n ding op mijn rug. En Fikkie loopt trouwhartig mee. Hij kan ook niet anders, maar goed. Gisteren kreeg ik een duimpje omhoog van een ouder echtpaar. ‘Je hebt een goede waakhond erbij!’ Pas toen besefte ik hoe ik eruit moest zien. Een vrouw alleen op pad met haar hond. Best wel avontuurlijk… Terwijl ik dus niet anders doe dan mijn hond uitlaten en rugzakken testen. Dat echte avontuur begint over pakweg vier weken. En ja, ik zie er tegenop en ik heb er enorm veel zin in!
