Ze is niet een béétje zwanger, nee, ze is hartstikke ontzettend vreselijk zwanger. Haar buik wiebelt heen en weer als ze loopt. Borsten zijn opgezet. Kribbig karakter. Haar broer kan ze af en toe echt aanvliegen.
Laat me met rust!
Aan de andere kant komt ze nu ineens wat vaker naar me toe. Deed ze eerder niet zoveel. Blijkbaar heeft ze toch behoefte aan een aai over de bol. Het is ook niet niks, dat zwanger zijn.
Ik weet er alles van. Waarschijnlijk begrijp ik daarom zo goed wat ze doormaakt.
Een eerste zwangerschap is ook nog zo ongrijpbaar. Je weet niet wat je overkomt. Dat lijf doet anders en raar. Hormonen vliegen door je lichaam.
Het was absoluut geen geplande zwangerschap. Eerder een ongelukje.
Wat wil je. Zo´n puber is ze nog. Eigenlijk niet meer van deze tijd. Daar zijn toch voorbehoedsmiddelen voor… Ik schaam me ook wel dat ik dit niet bijtijds in de gaten had. Dan had ik er absoluut een stokje voor gestoken. Maar ja, je verwacht het ook niet, he, van zo´n jonge meid.
En toen ik het, nadat mijn buurvrouw me erop gewezen had, eindelijk in de gaten kreeg, was het te laat.
Het kwaad was al geschied. Blijkbaar had ze in een onbewaakt ogenblik toch lopen sjansen met een of andere rondzwervende knul.
Ik wil het niet weten ook. Wie dat was. We zullen er toch nooit achter komen.
Nog een paar weken. Tenminste… dat denk ik. Je weet het tenslotte nooit met zwangeren. Ik ga er maar vanuit dat het op een moment gebeurt dat het even niet uitkomt.
Aan de andere kant heb ik er wel zin in. Even weer iets kleins in huis. Maarten vindt het maar niks. Blijkbaar is het toch een vrouwending.
Nou ja, dat ís het natuurlijk ook.
Zwanger zijn.
