Vertelde ik hier al dat ik een voorliefde voor salmiakpoeder heb, nu volgt een andere bekentenis.
Tijdenlang heb ik het niet eens beschamend gevonden. ‘Ik vind het gewoon lekker!’ dacht ik. Tot die bewuste zondagavond.
Zoals altijd in die dagen keken wij naar Koot&Bie (van Kooten en de Bie). In die aflevering behandelden zij mijn favoriete product: tomatenpuree. ‘Ah, wat leuk,’ dacht ik nog, ‘ik ben niet de enige die er dol op is!’ Maar naarmate de aflevering vorderde (bekijk hiervoor met name deel 7 van de 8), voelde ik me wat ongemakkelijk worden. Ik was natuurlijk nog jong, begreep wel dat de heren grappig deden, maar toch… Van Kooten was duidelijk verslaafd en zat onder de rode plekken. Niet helemaal oké dus.
Vanaf dat moment kon ik niet meer open en bloot een blikje tomatenpuree leeglikken, vond ik. Ik moest het stiekem doen. Heimelijk.
Net zoals met het zwartopwit het geval is, geldt het nu ook voor tomatenpuree; mijn zonen vinden het minstens zo lekker. Nu moet ik mijn verslaving dus ook voor hen verborgen houden.
Op de foto zie je een tube tomatenpuree zoals je die in het buitenland kunt kopen. Ideaal!
-even voor de duidelijkheid: het is niet zo dat ik overdag zomaar even een blikje open en helemaal leeglepel. Dat is niet lekker…-
