Gisteren gingen we een dagje treinen. Een tijdje terug kon je voor een prikkie bij de Kruidvat treinkaartjes kopen. Nu was het de bedoeling dat we een keer ouderwets gingen tienertouren met die dingen, maar zoals dat nu eenmaal gaat met dat soort bedoelingen kwam er weinig van terecht. De uiterste houdbaarheiddatum was 25 januari.
Vandaar dat we met de kids een dagje Groningen gingen doen. Behalve dat het een van onze favoriete steden is, huist daar ook het Stripmuseum. We houden allevier van strips en hebben ons uren vergaapt aan allerlei schetsen, strips en schilderijen. Geweldig, echt een aanrader! -mits je dus van strips houdt…-
Op de terugweg werden onze treinkaartjes geknipt door de conducteur. Dat was op de heenweg ook al gebeurd, dus echt wereldschokkend is zoiets niet. De beste man knipte eerst onze Kruidvatkaartjes.
Daarna diepte hij speciaal voor de railrunners van de jongens iets anders uit zijn jaszak op. Hij deed dit met een gebaar alsof hij heel erg blij was met die railrunnerkaartjes. ‘Ha, daar heb je er weer twee!’ Je zag het hem denken…
Geroutineerd knipte hij ook deze kaartjes en liep daarna schijnbaar nonchalant door. Ik vermoed dat hij even later stiekem in zichzelf moest glimlachen bij het horen van de kreten van onze jongens: ‘Hé, een olifant!’
Geweldig, zo iemand die alledaagse handelingen iets magisch en speels meegeeft, ik werd helemaal blij van hem!
