Ik huil snel.
Of misschien moet ik zeggen: ik ben snel ontroerd.
Dat kan door een film komen, door muziek of door een boek. Sinds ik kinderen heb, is het alleen maar ‘erger’ geworden. Niet dat ik het zelf nu zo heel erg vind…als ik maar alleen ben.
Soms is het lastig. Zo herinner ik me hoe ik Kluuns boek in het zwembad zat te lezen en langzaam maar zeker de dramatische finale naderde. Zelfs met zonnebril op, in de schaduw zittend, voelde ik de snikken zo heftig opkomen dat ik het boek weg moest leggen. Wat zouden ze wel niet van me denken? Huilen in het zwembad…
Wanneer ik nu vrouwen in het openbaar zijn boek zie lezen, check ik altijd even in welk deel van het boek ze zijn. En of er enige emotie van het gezicht valt af te lezen.
Vandaag zat ik in de trein. Het boek dat ik las, hield me onverwachts in de houdgreep. Niet zo hevig als bij ‘Komt een vrouw bij de dokter’, maar toch. Na iedere bladzijde moest ik even stoppen. Naar buiten kijken. Pas daarna kon ik verder lezen. Om dan na nog een bladzij weer pauze te nemen.
Maar het is gelukt. Uiteindelijk kon ik het boek met een zucht dichtslaan. Zonder een traan gelaten te hebben. Ik was er bijna een beetje trots op.
Trots met een brok in de keel.
