Net moest ik ergens op tijd zijn. Op de fiets kauwde ik een kapje brood weg. Lekker vers (dit zou ook best een kix voor nix kunnen zijn, bedenk ik me nu)!
Terwijl een stevige frisse wind me om de oren blies, kwam er een smaakherinnering boven. Van toen ik zo ongeveer drie jaar oud was.
Je zult het niet zeggen met al die Wat maak je menu’s, maar vroeger was ik een slechte eter. Een erg slechte eter zelfs…
Tussen de middag een boterham eten? Lastige zaak. Gelukkig heb ik een moeder die dat slim aanpakte. Niks geen getreuzel aan tafel. Gewoon, hup, alle stukjes brood in een zakje en de eendjes gaan voeren.
Kleine Karin gaf de eendjes niet erg veel te eten. Ze at minstens de helft zelf op.
Nog steeds, als ik in koude buitenlucht een kale boterham naar binnen werk, komt die herinnering bovendrijven.
