Vroeger dansten slechts de meisjes. Tegenover elkaar, het liefst in een rijtje. Lang voordat de klassenavond gehouden werd, maakte je je al druk over de kleren die je de bewuste avond aan zou trekken. Het moest niet te opvallend, toch wel enigszins modieus, maar vooral ook dansbaar zijn. Tenminste, dat waren mijn criteria, ik weet natuurlijk niet hoe anderen daarmee bezig waren.
Over het dansbare aspect hoefden de jongens zich in ieder geval niet druk te maken. Ze lieten zich eenvoudig niet zien op de dansvloer. Pas aan het eind van de avond, als de lichten totaal gedoofd werden en je elkaar amper meer kon zien, verschenen ze. Er werd dan geschuifeld op zwijmelmuziek… Sommige meisjes verdwenen van de dansvloer. Ze hadden er ineens niets meer te zoeken.
De muziek op die avonden draaiden we zelf. Met zorg opgenomen radiocassettebandjes werden van huis meegenomen. En singeltjes natuurlijk!
Ik stam nog uit de tijd van het single-tje, of hoe je dit ook mag verkleinen. ‘Wat was jouw eerste singeltje?’ werd er soms gevraagd. Aan de hand van het antwoord kon je meerdere zaken te weten komen.
De muzieksmaak vanzelfsprekend, maar toch ook de aanvang van de muziekbewustwording. Zeker bij gelijke leeftijd wist je exact in welk jaar, soms zelfs in welke maand, iemand begonnen was met het draaien van singeltjes. Het gaf tevens het moment aan wanneer je in het bezit van een pick up was gekomen. Ik bofte. Ik kreeg de mijne toen ik 9 jaar was van een oudere nicht; een openklapbaar koffertje met twee losse speakertjes.
Zodoende kon ik op bovengenoemde vraag redelijk zelfverzekerd – voor zover ik dat kon in die jaren- antwoorden: ‘The Surfers met ‘Windsurfing’. ‘ Het gaf aan dat ik er vroeg bij was, in singeltjes en elpee land. (1978 om precies te zijn)
Vandaag draaide ik mijn eerste singeltje voor mijn zoontjes. ‘Kijk, dit is mijn eerste singeltje,’ zei ik nog, maar dat maakte op hen geen indruk. Ze hoorden het braaf aan en gaven geen sjoege. Pas toen ik een singeltje draaide dat ik veel later aangeschaft had, veerden ze op. En begonnen zowaar te dansen. Jumpen, om precies te zijn.
Emerson, Lake & Palmer moesten eens weten wat hun muziek teweeg brengt in onze huiskamer…
– Over mijn eerste elpee hield ik meestal mijn mond. Die bracht namelijk pijnlijk aan het licht wat mijn muzieksmaak in die eerste jaren óók was… –
