Het begon met het aanmoedigen van een schuchtere jongen die meestal tweede of derde werd. Hij was rossig en had een lieve glimlach. Tenminste, dat vonden de vrouwelijke fans langs de kant. Hartverwarmend ook. Wat best fijn was bij al die winderige, onoverdekte ijsbanen.
In Assen zagen we hem tijdens een vinnige hagelbui tegen de elementen vechten. De hagelbui duurde precies evenlang als zijn rit op de 10 kilometer. Het papier waar de tijden op staan, raakte doorweekt. Het moet hier nog ergens in huis rondzwerven. We bewaren tenslotte álles, toch?
Achterin de kledingkast ligt een zelf (Saskia!) gezeefdrukt shirt met foto van een heel erg jonge schaatser. Ik heb er ooit nog eens mee in Lemmer rondgelopen. Op zoek naar een boot welteverstaan.
Altijd maar werd hij tweede. Het mocht de pret niet drukken. Wij bleven fan van hem.
Zijn allereerste ultieme moment van glorie hebben we samen met hem beleefd. In Baselga di Pine. Terwijl we onze naar-binnen-gesmokkelde Beerenburg dankbaar opdronken, zagen we hoe het bandje van Falco’s arm gleed. Het belandde om de punt van zijn schaats, een kunststukje dat voordien nooit vertoond was en naderhand ook nooit meer vertoond zou worden.
Dankzij of ondanks dat kunststukje werd onze held dan eindelijk kampioen. Wereldkampioen. 1995.
4x Wereldkampioen. 6x Europees kampioen. De schuchtere jongen werd een volwassen schaatser.
Innovatief ook. We hielden onze adem in toen we hem op tv in een bad met ijsklontjes zagen stappen. Hij kwam op het idee om met een commerciële ploeg te beginnen. Van die verlegenheid was ineens weinig meer over.
Dat gaf niet. Wij bleven fan. We leden met hem mee als zijn gezicht paarser en paarser werd tijdens uitputtende 10 kilometers. Zijn wenkbrauwen leken licht te geven.
We juichten in Thialf toen hij zich in een bloedstollende kwalificatiereeks op de 1500 meter plaatste voor Nagano. Met een wereldrecord. In 1998.
In Nagano werd hij derde. Achter Adne en Ids. Brons en zilver zijn de edelmetalen die hij op de Olympische Spelen won. Goud is helaas nooit gelukt.
We gunden het hem zo.
Hij heeft ons meerdere gouden momenten bezorgd.
En kippenvel.
Dank je wel, Rintje.
Als dank hieronder dat prachtige moment waar we helaas niet bij waren. We hadden vantevoren geweigerd naar Budapest af te reizen omdat we Gianni niet wilden zien winnen. Pas later bleek dat Rintje mee mocht toen Gianni afhaakte. Mensen gaven de beer uit Lemmer weinig kans.
‘Schrijf die man nooit af,’ zei Herbert.
Dat klopte. In Budapest, 2001, won Rintje Ritsma zijn laatste wereldtitel.
