zeggen ze dat ook alweer, in Amerikaanse films, als je elkaar het ja-woord geeft?
In sickness and in health…
Eerder dit jaar heb ik al mijn energie gegeven aan Maarten en de jongens, vanwege Maartens langdurige ziekenhuisopname. Dit heeft een behoorlijke impact op me gehad. Misschien nog wel steeds.
Afgelopen week, toen Maarten een griepje had, en ik weer sterk aan februari terug moest denken, had ik het een enkel moment even te kwaad. Gelukkig knapte hij snel op. Ook omdat hij niet, na een dagje griep, weer aan het werk ging, zoals normaal, maar gewoon een dag thuisbleef. Op de bank en in bed, zoals dat hoort.
De dag erna had ik een flashback. Aan 2004, toen ik met Pfeiffer-achtige symptomen rondliep. Een collega merkte nog monter op, dat hij het wel bijzonder vond dat ik zo’n puber ziekte had. Het duurde een aantal maanden voor ik er weer bovenop was. Mijn liefste moest dit jaar, tijdens zijn herstel, erkennen dat hij mijn ziekte van toen wel wat onderschat had destijds.
En nu heb ik het dus weer. Oververmoeid, een lam gevoel, veel willen maar niet kunnen. En niet mogen, van de dokter. Rust. Rust. Rust.
Heel moeilijk. Gelukkig werkt de tijd van het jaar mee. Ik mag het rustig aan doen.
Maarten werkt ook mee. Met zijn ‘opa’-achtige herstelperiode nog vers in het geheugen neemt hij me nu heel veel uit handen. ‘Maak jij je daar nou maar niet druk om.’
For better or for worse, for richer or for poorer, in sickness and in health for as long as we both shall live.
Gisteren waren we 12 1/2 jaar getrouwd.
