Ik heb al heel lang ‘iets’ met kaarten. Tom tom? Niks voor mij! Geef mij maar een wegenkaart! Kan ik tenminste lekker wegdromen tijdens lange autoritten. Vooral oude kaarten hebben mijn voorkeur. Zo’n landkaart van Afrika met een volgekriebelde kustlijn en lege binnenlanden. Of ouderwetse wandkaarten uit de klas. Dankzij google weet ik nu dat mijn favoriete schoolkaart is bedacht door de heren Bakker en Rusch. ‘Zij plakten de provincies vol met plaatjes’ las ik ergens.
Precies! Dat is nu juist wat ik zo leuk vind aan hun kaarten. Nederland was in die jaren nog overzichtelijk en helder. Langs de IJssel plakten de heren een plaatje van een roodbont-koe. In Friesland een zwartbonte. Aardappelen? In Groningen, Gelderland en Zeeland. En her en der een onschuldig ogend fabriekje. Milieuvervuiling bestond nog niet. Tussen de steden in de Randstad was het groen. Opgevuld met bollenvelden en plassen water met een zeilbootje erin.
Op mijn bureau staat een blikje. Met de wereldkaart erop. Ook deze kaart is van een geruststellende eenvoud. In Irak staat een palmboompje, boven IJsland zwemt een vrolijke walvis en in Suriname is een plaatje van een tros bananen geplakt. Niks geen oorlogen of presidentsverkiezingen.
