O, wat is het hier stil…
Dat komt vooral door iets waar ik een enorme kick van krijg: mijn recente werkzaamheden voor de pers.
Sinds ik correspondent voor De Stentor ben, vlieg ik van hot naar her en doe ik mijn best om deadlines te halen. Ik ontmoet allerlei mensen die me hun verhaal vertellen.
En leuk dat ik het vind!
Nooit gedacht dat die hectiek zoveel adrenaline zou opleveren.
Tijdenlang dacht ik dat het journalistieke werk niets voor mij was. Die journalist stond namelijk altijd met zijn neus vooraan en werkte met zijn ellebogen om maar als eerste zijn vraag te stellen. Altijd adrem, altijd to the point.
Niet echt Karin.
Nu blijkt dus dat ik helemaal niet met mijn ellebogen hoef te werken om als eerste nieuws te vergaren. Het nieuws komt naar mij toe. Een vreemde gewaarwording!
Ik weet nog dat ik jaren geleden aan een personeelsfunctionaris binnen het onderwijs vertelde dat ik wat meer afwisseling wilde en bovendien wilde schrijven. Wel wilde ik met mensen blijven werken. Eigenlijk hoopte ik toen op een baantje bij hun personeelsblad. Zij vond dat ik al op mijn plek was, daar voor de klas. Daar was ik het niet helemaal mee eens, iedere keer weer veel van hetzelfde…
Nu voel ik me als een vis in het water; het kost me geen moeite en het geeft me energie. (vandaar de kix!) Blijkbaar moet je bijna 40 zijn om erachter te komen waar je je goed bij voelt.
Voorlopig is dit werk me op het lijf geschreven!
