Noot: dit is echt te erg… Op de een of andere manier zijn de foto’s die bij Een lang Weekend hoorden verdwenen. Dus ook alle foto’s van Museum Bredenhorstweg. Gelukkig is er nog een beschrijving:
Object: Station Heino.
Maker: Maarten Metz
Bouwjaar: 1984
Materiaal: karton en papier.
Toelichting: In 1984 was ik 16 jaar en in tegenstelling tot veel leeftijdsgenoten niet verliefd op meisjes maar op stationsgebouwen. Mijn grootste liefde was station Delden waarvan ik in 1983 al een paar prachtige zwartwit foto’s had gemaakt met mijn zes-bij-zes spiegelreflexcamera. Filmpje zelf ontwikkeld en de foto’s zelf afgedrukt met het vergrotingsapparaat wat we dus naar de kringloop hebben gebracht. Later ging ik, met een campingstoel en hardboard schetplank onder de arm, weer met de trein naar Delden om een pentekening te maken van dit schitterende gebouw. Weer later heb ik met behulp van de befaamde ‘tamponeer’-techniek een vijfkleuren prent gemaakt van het strakke maar stijlvolle gebouw (in een oplage van drie stuks. Eentje voor mijn ouders, eentje voor spoorvriend Dick en eentje voor mezelf). Tegenwoordig kom ik dagelijks weer in Delden omdat mijn kantoor er is gevestigd. Ik heb mijn jeugdliefde dus dagelijks om me heen. Op dezelfde dagen dat ik naar Delden spoor, start ik bij mijn andere liefde: station Heino. Daar wilde ik altijd wonen, het liefst met een meisje uit Salland met een lichte tongval. Ik vond het gebouw en de omgeving zo prachtig dat ik er zelfs een maquette van heb gemaakt. (Ik vond het in die tijd ook gewoon erg leuk om uren en dagen te prutsen, plakken, knippen, snijden en kleuren). Deze maquette heb ik bij mijn verhuizing van Salland naar Arnhem meegenomen. Het kartonnen geval stond voor mij symbool voor mijn Sallandse roots en gaf me troost in de grote stad. Al die jaren daarna heb ik het geval trouw met me meegesleept. Het heeft jarenlang een aparte plank tussen de boeken gehad en vele bezoekers hebben er met de nodige belangstelling en bewondering naar gekeken.
Maar ja: de lijm droogde uit, het stof kwam in kieren waar het niet meer weg kon en zo nu en dan viel er wel eens een boek tegen de dakgoot. Na de zoveelste opruimactie verdween station Heino naar het ‘hok’ boven. Tijdens de opruimactie kwam ik het weer tegen. Ik bedacht me wat ik hierboven kort heb proberen te omschrijven en besloot het station aan het oud papier toe te vertrouwen. Niet nadat ik er eerst een aantal (digitale) foto’s van heb gemaakt en bedacht dat vrouwlief en ik op dit weblog een prachtig ruimte-besparend digitaal museum kunnen inrichten van de topstukken uit onze (verdwenen) collectie ‘bewaardingen’. Hierbij dus het eerste museumstuk!
