Feelgoodserie Liefdesstreken vanaf nu als e-boek en audioboek verkrijgbaar via alle bekende e-kanalen!
Vannacht kon ik niet slapen. Dat zou te maken kunnen hebben met de twee verrukkelijke Latte Macchiato’s die ik bij Buuffies dronk aan het begin van de avond. Iets met cafeïne en wakker. (Aan de andere kant dronk ik ook twee glazen zalige rode wijn. Je zou denken dat dit elkaar op zou heffen. Maar niet in mijn lichaam, blijkbaar!) “Slaap, waanbeelden en eerste reacties op Langs de lijn” verder lezen
Precies een week geleden had ik de hele dag al zenuwen. Ik zou namelijk aan Lotte van Polen mijn roman Langs de lijn overhandigen. En haar man Bram zou er ook bij aanwezig zijn. Er was al van alles aan vooraf gegaan om deze afspraak te maken en de twee waren zo lief om speciaal voor mij, en mijn boek, naar Zwolle af te reizen. Naar het PEC-stadion. Want ja, dat komt een aantal malen voor in het verhaal. Net als verschillende andere plekken in Zwolle. “Écht!” verder lezen
Nou, dat ging ineens snel. Aan het eind van de ochtend werd ik door de Stentor benaderd voor een interview over mijn boek en nog diezelfde middag moest ik naar vv Heino om op de gevoelige plaat gezet te worden. Ronald Hissink maakte er iets moois van tussen de buien door… En de dag erna, donderdag 12 september, stond het al in de krant! Die nu, vrijdag de dertiende, natuurlijk alweer in de kattenbak ligt, maar dat maakt niks uit. Vooral omdat het ook op internet staat! Lees hier het hele artikel! (met liefst twee foto’s van Ronald erbij…!)
Overal in huis kom ik briefjes tegen. Groot en klein. Krabbels op oude enveloppen. Wit en in allerlei kleuren. Van die laatste zwerven er veel rond. De grootste concentratie gele, roze en groene blaadjes ligt in de kamer waar ik de meeste tijd aan mijn boek heb geschreven. Dat losflodderende spul komt niet alleen doordat ik een nogal beroerde kwaliteit post-it heb gebruikt. Ze léken namelijk heel handig om al die verschillende verhaallijnen op een groot vel te ordenen en te herschikken. Ik kwam er echter al snel achter “Iets over afvallen, horror en een cover” verder lezen
Een jaar of 6 moet ik geweest zijn. Misschien 7. In ieder geval in de periode dat mijn oma nog leefde. Elke zaterdag gingen we bij haar op bezoek in het bejaardenhuis. Zo heette dat toen nog. Op weg naar dit Carel van den Oeverhuis (dat weet ik dus gewoon nog!) in Den Haag stopten we altijd bij een bloemenwinkel. Dat moet aan de Erasmusweg zijn geweest, ik heb het even opgezocht. In mijn herinnering waren er weilanden achter. Hoe dan ook, achter de winkel liep je zo een kas vol planten in. Als het met de bloemen wat langer duurde, ging ik daar meestal kijken. “Groene herinnering” verder lezen