Eén van de vele dingen waar je nog geen weet van hebt wanneer je een kindje krijgt, is het fenomeen ‘kind op het podium’. En zeg nou zelf: de eerste jaren ben je vooral bezig met luiers, lachjes, knuffels, huiltjes en hapjes…
Zodra Teun op school kwam, mocht hij na amper twee maanden als verkleed schaapje het podium op met de kerstmusical. Best lastig, hoor, om het dan als prille moeder droog te houden. Ook nu nog treedt hij heel soms voor het voetlicht: vooral achter een trommel. Prachtig hoe serieus je eigen kind muziek kan maken.
Daan houdt van het podium en is er vaak te vinden: carnavalplayback, middag van het Nederlandse Lied, tentfeest, bruiloft, noem maar op. Als er maar iets van een verhoging is en wat publiek, dan staat hij alweer te glunderen en te zingen of springen. En moeder glunderde even hard mee.
De hele afgelopen week gonsde het bij ons thuis: SOLO. Mijn jongens mogen dus allebei een SOLO zingen. Toen ik Teun voor solist uitmaakte, wist hij echter niet wat ik bedoelde.
Jullie begrijpen het al: solo+kerstmusical=zwaar sentimenteel. Ik zal vanavond maar een pakje zakdoekjes meenemen.
