‘Neem toch een foto!’ zei Maarten nog.
Ik aarzelde.
Nee, niet doen. Zoals het er nu uitzag was het niet zoals ik me herinnerde. De vitrage was weg, de lamp uit. Achter het raam resteerde een lege kamer. Het huis was verlaten…
Vandaag was ik sinds lange tijd weer eens in mijn geboorteplaats. Geboortestad. De een na de andere wijk verrees er tijdens mijn tijd en ook na mijn tijd veranderde de stad door.
In een van die wijken woonde ik en wonen mijn ouders nog steeds. Een doolhof van woonerven waar vreemden een adres niet kunnen vinden. Bij de entree van het woonerf is een rij huizen waarvan de tweede van links altijd mijn aandacht heeft getrokken. Vooral wanneer het wat schemerig was en we de wijk uitreden, móest ik me omdraaien.
‘Ja hoor, het licht is weer aan,’ zag ik dan. ‘Ze zitten voor het raam.’
En dat op de tweede verdieping van een rijtjeshuis…
Jarenlang heb ik me verbaasd over die woonkamer boven een woonkamer. Daar, twee hoog in die nieuwbouwwijk, zag ik een stel grijze koppies. Ik kon hen duidelijk zien in het helle tl licht. Met z’n tweeën keken ze dezelfde kant op. Waarschijnlijk naar de tv.
Hadden de bewoners van de begane grond hun ouders in huis genomen?
‘Ach, het is maar voor een paar jaar,’ had zij overredend tegen hem gezegd. Hij wilde niet al te lomp overkomen en had toegestemd. Een paar jaar, dat was te overzien.
Dat was in de tijd dat ik het ouderlijk huis verliet. Twintig jaar geleden.
Dit voorjaar had ik nog een grijs hoofd gezien. Het was er maar één geweest. De man. Zijn vrouw is vast even een kopje koffie halen, had ik mezelf nog gerustgesteld.
Wat was er deze zomer gebeurd?
Ik weet het niet. Vandaag reden we langs en al op de heenweg zag ik dat de gordijnen weg waren. Boven en beneden.
De oude man en de oude vrouw die boven hun kind woonden, waren er niet meer. Misschien zelfs in de meest letterlijke zin van het woord. De bewoners van de benedenverdieping konden niet wennen aan de leegte boven hun hoofden en verkochten de woning.
Nee, geen foto. Niet nodig.
Het was al leeg genoeg…
