Op 21 januari om kwart over vier ’s middags kwam de dierenarts langs om haar een spuitje te geven. Het ging snel bergafwaarts en we wilden haar en onszelf verder leed besparen. Het gezwel aan haar achterpoot, dat vorige zomer was weggehaald, was in volle hevigheid teruggekomen. Reno begon haar poot te ontzien en de andere achterpoot werd steeds zwakker. Eten werd minder, ze wilde niet meer naar buiten. Het was geen hondenleven meer.
Nu zijn we een paar weken verder. Ik heb er inmiddels vrede mee dat het is gebeurd, maar wat mis ik haar toch. Ik mis haar lachjes, haar neus tegen de achterkant van mijn hand (’Hallo!’) tijdens het uitlaten, haar knuffels en gewoon haar aanwezigheid. Ze kwam als zevenjarige bij me. Uit een scheiding, van Marktplaats. Zo’n vreselijk lief beest zonder een greintje kwaad. Ruim twee jaar lang waren we onafscheidelijk.
Het is beter zo. Ze ligt nu onder de appelbomen en de eik in een mooi diep graf. Daan heeft een lieve tekening van haar gemaakt en Teun stak sterretjes af omdat ze nu bij de sterren is. Op het graf liggen twee stenen uit de Franse rivier de Verdon. Want tijdens die vakantie, toen ze bij Graat en Nida was, werd al snel duidelijk dat ze niet lang meer zou leven. Ze haalde de herfstvakantie. En de kerstvakantie. En het nieuwe jaar. Ze genoot van de sneeuw, kikkerde daar echt van op.
Dag lieve Reno van me. Je was mijn allereerste hond en je zult altijd een heel speciaal plekje innemen.
