Wie zei dat opvoeden lang niet altijd eenvoudig is, heeft gelijk. Ook de befaamde uitspraak van een ex-collega van mij (’Kleine kinderen, kleine problemen. Grote kinderen, grote problemen.’) zingt nog vaak door mijn hoofd. Het is waar, al die dingen waar je je een paar jaar geleden nog druk over kon maken, zijn nu allang verleden tijd. Ze hebben plaatsgemaakt voor nieuwe, grotere problemen. Die op hun beurt over een paar jaar ook weer klein zullen blijken.
Vandaag deden de jongens aan foekepotten. Een plaatselijk gebruik om na het carnaval verkleed langs de huizen te gaan en om snoep te vragen. Een soort Sint Maarten/Halloween variant.
Dit jaar liep ik niet mee. Ten eerste omdat ik druk aan het werk was en ten tweede omdat ik zeker wist dat jongste het ook wel zonder mij af kon. We spraken een tijd af waarop ik ze tegemoet zou fietsen en samen reden we terug.
Op het moment dat we terugreden, kwam een stel jongens uit oudstes groep aangefietst. Ze riepen al dat ze naar het naburige dorp gingen om ook daar te gaan foekepotten. Luid schreeuwend en over de weg slingerend fietsten ze vrolijk over de weg.
Ik zag oudste kijken. Vantevoren hadden we het hier met hem over gehad en gezegd dat we het nog niet goed vonden. Jongens van die leeftijd (10) letten in zo’n uitgelaten stemming niet echt meer op het verkeer. Tel daarbij op dat ze voor een groot deel over wegen moeten fietsen waar geen apart fietspad is en waar het verkeer hooguit 60 mag, maar meestal met 80 of zelfs 100 voorbij komt scheuren en je ziet als vader en moeder al heel wat beren (of erger…) op de weg.
Tenminste… déze vader en moeder!
Het mocht dus niet.
De jongens kregen oudste in het oog en riepen hem. ‘Ga je mee?’ Ze zagen mij en vroegen of hij mee mocht. Ik schudde mijn hoofd.
Intussen waren wij het slingerende en schreeuwende groepje al lang en breed gepasseerd toen ik oudste inhaalde en hem even aankeek.
Dit vond hij niet leuk.
En ik begreep hem zo goed.
Even aarzelde ik.
Zou ik hem niet toch…?
Maar ik zag weer hoe die verklede jongens breeduit over de weg fietsten. Naar elkaar schreeuwend en roepend. Terwijl de auto’s langsraasden.
Ik zag mijn kind al liggen…
Toch maar niet.
Oudste begreep mij ook wel. Verstandige jongen.
Hij keek me ernstig aan.
‘Maar het leek me zo leuk.’
Ik slikte iets weg want eigenlijk wil je als moeder ook weer niet te streng zijn. Hield ik hem te strak, die zoon van mij?
Thuisgekomen bekeek hij samen met jongste zijn snoepbuit en verzuchtte dat hij toch best wel moe was.
‘Ja, stel je toch eens voor dat je nu nog naar dat dorp moest fietsen,’ zei ik nog lafhartig.
Wat kun je je schuldig voelen als moeder. Of is het meer verscheurd? Was ik nou te streng of gewoon verstandig?
Ik kreeg gedurende de rest van de middag wel de indruk dat ik er meer meezat dan oudste.
Opvoeden…
8 Reacties to “Streng of verstandig…”
Februari 24th, 2009 at 11:17 pmIk vind je niet te streng. Zelfs heel begrijpelijk. Ik kan me jouw gevoel goed voorstellen. Onze jongens mochten niet van het pleintje af (groot speelveld/plein voor ons huis) Andere buurtkinderen mochten het kennelijk wel van hun ouders en raceten keihard op hun fiets rondjes om de huizenblokken, waarbij je ook een stukje op straat moet fietsen. Het mocht gewoon niet. Een keer was m’n oudste heel leuk met andere kinderen aan het spelen en vervolgens zag hem alleen op de zandbakrand zitten. De anderen waren van het pleintje af, zeg maar. Hetzelfde rotgevoel. Je wilt niet dat je zoon er niet bij hoort of niet mee kan doen, zich alleen voelt…enz. Toch bedenk ik me dan wel waarom ik het bijv. niet goed vind. Dan sta ik daar wel achter. Ik mocht vroeger ook lang niet alles wat anderen wel mochten…, en ach, daar heb ik ook niks aan overgehouden.
Februari 24th, 2009 at 11:47 pmHeel verstandig, en dat kan je gewoon uitleggen, of op zijn minst vertellen.
Dat wordt vast wel begrepen, en is het niet nu dan wel later.Altijd zeggen wat je drijfveren zijn.
Februari 25th, 2009 at 10:36 amStreng of verstandig?
Allebei!
Streng maar verstandig!
Februari 25th, 2009 at 2:25 pmEen van de grote dilemma’s van ouders. De mijne (11) moet straks naar een andere school, waarschijnlijk in Tilburg. Dat is 10 kilometer fietsen. Ik houd nu al mijn hart vast voor wat daar allemaal kan gebeuren, maar het zal wel moeten…
Februari 25th, 2009 at 3:04 pmSoms heb ik het idee, dat ik de meest onzekere moeder op aarde ben, het doet me goed te weten dat ik niet de enige ben, die soms gewoon echt even niet weet of haar handelwijze de juiste is.
En het klopt denk ik, dat we er vaker langer over lopen te dubben, dan onze kinderen, want die zitten vaak al lang weer in het nu, dus in weer iets nieuws wat hun aandacht vraagt…wat de kroegentocht betreft, als je je wilt aanmelden, moet je bij melody zijn: ik zoek even haar url op, ik kom zo terug….
Februari 25th, 2009 at 3:12 pmhttp://melodymusic.web-log.nlhet is overigens een kroegentocht zonder drank, het is gewoon bedoeld om bloggers met elkaars blogje in contact te brengen, want vaak blijf je toch een beetje in dezelfde blogkringetje hangen en zo kom je op misschien wel héél verrassende sites…wie weet…
groet, assyma
Februari 25th, 2009 at 7:46 pmJa Casa, dat gaat die van mij over twee jaar ook doen…. en die andere ook. Mijn moeder had daar ook moeite mee, ik ben eerst naar een andere school in dezelfde plaats gegaan. Het jaar daarna inderdaad naar de ‘grote stad’.Sjeel: je hebt gelijk.
Rene: zo hebben we het ook gedaan, hij begreep het ook wel…
Mellody: ja, dat zijn van die situaties dat je als moeder een knoop in je maag krijgt….
Februari 27th, 2009 at 11:52 pmvan allebei een beetje,ik liet hier de kinderen al heel jong, tevoet naar school gaan,liepen met oudere kinderen mee,en soms dacht ik doe ik dat goed,maar ja het is al heel lang terug,en hier moet je over een dubbelen overweg altijd druk,en ik neem me petje af voor kinderen die heel ver moeten fietsen voor de school,ik kom er heel wat tegen op een dag,weer of geen weer kinderen doen het toch maar