In het winkelcentrum stond een man met een uitgeklapt bord. Hij wilde iets bij je meten. Gratis. Je vetpercentage of zo. Normaal liep ik dat soort lui met een stalen gezicht voorbij, maar dit keer was ik nieuwsgierig naar zijn verhaal.
Overvrolijk, bijna-geprogrammeerd, aandacht en interesse veinzend doch zonder twijfel doelgericht pratend naar zijn product, zonder pauze of hapering stak de jongeman van wal. Ik liet het allemaal vrolijk over me heen komen.
Knap, dat iemand dat zo kon. Een vak apart.
Toen hij uiteindelijk adem haalde, vroeg ik hem welk pilletje hij voor me in de aanbieding had. Verwilderd keek hij me aan. Hij glimlachte vluchtig en ging weer verder met zijn enthousiaste verkooppraatje. Ik luisterde geïntrigeerd.
Blijkbaar was het nog geen tijd voor het product. Wanneer dan wel?
Na vijf minuten kwam de aap uit de mouw: dé pil. Verkrijgbaar in diverse smaken. Op een wijze alsof hij een exquise maaltijd aanprees, zo meldde hij dat deze geweldige pil nu ook in de nieuwste smaak ‘koekjes en slagroom’ verkrijgbaar was. En ik? Ik mocht het gratis proeven!
Ik huiverde.
En zei dat ik absoluut niet van chemische smaken hield. Hij noemde nog wat smaakvarianten. Ongetwijfeld uit dezelfde fabriek. Weer schudde ik mijn hoofd en meldde dat ik meer van het hartige was. Daar kon zijn product niet in voorzien, hij hield zijn mond. Maar ook deze aarzeling duurde niet lang. Hij haalde zijn kaartje tevoorschijn en bood me een gratis consult aan. Bij hem thuis.
In de fractie van een seconde dat het kaartje op zijn blocnote lag, viel er iets naar beneden. Ik keek omhoog.
Recht in het knorrige achtereind van een mottige stadsduif.
