Laatst had ik een uurtje waarin ik mezelf maar even moest vermaken. Vanwege jongstes voorliefde voor een bepaald plantje én omdat ik er vlakbij was, besloot ik naar een groenwarenhuis te gaan. Bij binnenkomst wist ik meteen weer waarom ik dit soort zaken meestal mijd.
Veel mensen die langzaam hun karretjes vol laden, een benauwende warmte, medewerkers die sloom rekjes vol planten vervoeren en een vloedgolf aan bordjes met aanbiedingen. Het wordt je strot ingeduwd. Een teveel aan zogenaamde westerse beschaving.
Er zijn mensen die dit leuk vinden en dat mag hoor, begrijp me niet verkeerd. Ik weet dat busladingen bejaarden er een gezellig dagje uit van maken. En ook heel veel andere, jongere, mensen zitten te drinken in de koffiecorner. Vrouwen vooral. De meeste mannen lopen al net zo ontheemd rond als ik zelf.
Ik probeer in dat soort situaties altijd maar een knop om te draaien en de boel afstandelijk te observeren. Als ik dat niet zou doen, vrees ik dat ik zou gaan gillen of met bordjes zou gaan gooien. Duizelig word ik van die overkill.
Na enig zoekwerk trof ik een medewerkster die meteen wist welk plantje ik bedoelde. Dat viel mee. Ik was helaas een seizoen te vroeg.
Winkel uit, dus. Maar net als bij al die andere grote warenhuizen, of het nu op het gebied van groen, wonen of klussen is, ben je zo’n winkel niet één twee drie weer uit.
Niet voor een gat te vangen liep ik meteen de korste route dwars tussen alle stellingen door. Ik passeerde zo’n honderd soorten tuinfakkels, potten zo groot dat ik me afvroeg hoe je die in hemelsnaam mee moest krijgen, plastic planten en bloemen, lichtblauwe barbecue’s en kwam abrupt tot stilstand bij de dierenartikelen.
We leven in een krankzinnige wereld. Terwijl aan de ene kant van de aarde…
… ik zal geen preken houden, maar zeg nu zelf: worden we echt gelukkig van een halsband met glittersteentjes, een fretten speel- en rustzak, een hondenbed met giraffeprint, een knaagdierentent of een hamstertunnel?
