Tien jaar geleden was het allang bezig. Ik weet nog hoe ik rusteloos door de kamer zwierf. Mijn draai niet kon vinden. De pijn die me zo nu en dan overviel. De roes waarin ik verkeerde. Een toestand die ik daarna nog maar een enkele keer meemaakte. Het oergevoel. De weeën. Bevallen.
Vannacht om twintig minuten over twaalf ben ik tien jaar moeder.
Mijn zoon is morgen jarig. Zijn kadootjes liggen al klaar.
‘Ik kom morgen naar jullie toe, hè?’
Tien jaar geleden lag hij in mijn armen.
‘Zo, daar ben je dan.’
Ik wist nog niet wie je was. Vreemd, want ik kende je naam al wel. Maar hoe zou je zijn? Wie zou je worden?
Vandaag ken ik je al iets beter. Ik weet hoe je bent. Wie je bent. Ik weet nog niet wat je gaat worden. Dat hoeft ook nog niet. Het gaat al snel genoeg.
Je bent mijn oudste. Een geweldige zoon.
En morgen? Morgen word je tien…
