Jaren geleden fietste ik dagelijks van Lierderholthuis naar Wijhe. De weg slingerde tussen diverse slootjes en sloten. Bij Wijhe ging mijn route langs het prachtige landgoed ‘Onder de Gelder’.
Ieder voorjaar is daar een actiegroep bezig om padden over de weg te zetten. In de berm worden netten gespannen zodat de padden die over willen steken in emmers belanden. Daarna wordt hun reis voortgezet aan de hand van vrijwilligers die de padden aan de overkant van de weg, vlakbij de andere sloot, weer uit die emmers laten. Bovendien wordt voor de zekerheid een deel van de weg afgezet voor verkeer.
Het lijkt misschien een heel gedoe, maar zeker in die tijd was ik heel blij met deze mensen. Want langs de rest van mijn fietsroute waren de overstekende padden vogelvrij. Je wilt niet weten hoeveel platgereden padden ik in die dagen tegenkwam; vers geplet, opgedroogd, natgeregend en nog eens stukgereden.
Ik heb me er al fietsende aardig over opgewonden. Al die lijken. Maar besefte ook wel dat er in deze wereld weinig aan te doen was. De natuur delfde weer eens het onderspit.
zucht.
Met een hond kom je nog eens ergens. Deze dagen is het fijn wandelen langs de slootkant. Door de regen glibber je soms wat weg, maar het voorjaar zit in de lucht, dus wat wil je nog meer? Gisteren viel mijn blik op een glibberig beest. Iets pad/kikkerachtigs. Hij deed het niet meer, om maar met Kikker te spreken. Een pootje was wreed uit het lijfje getrokken. Bloederig.
Verontwaardigd keek ik om me heen. Zou mijn eigen hond hiertoe in staat zijn? Nee, konijnen (en hazen en waterhoentjes en lammetjes en eenden en reeën en…) opjagen is één ding, maar kìkkers? En dan één pootje eruit trekken?
Een voorbijganger? Het was druilerig weer, niemand die nu deze route liep…
Verontwaardigd liep ik verder. Na vier andere bloederig uiteengerukte lijken begon me iets te dagen. Zou het niet de natuur zelf zijn die voor deze onmenselijke wreedheden zorgde?
Reigers houden ook van lekkere hapjes, tenslotte!
