Gisteravond kwam de trainer van oudste glimlachend op ons afgelopen.
‘Wat een verhaal!’ lachtte hij breed. ‘Die zoon van jullie!’
Ik begreep dat hij opgetogen was over de 1 april grap. Knarsetandend bedacht ik me dat we nog steeds geen middeltje hadden gevonden om die lijm op te lossen. Met gemengde gevoelens keek ik naar Maarten.
Wijds gebarend stond hij de hele grap van oudste nog eens uit de doeken te doen. ‘En toen hebben ze óp die lijmlaag ook nog eens hamsterkeuteltjes gedaan. Voor extra speciaal effect!’
Ik bekeek beide mannen eens even van een afstandje. Niemand die zich hier druk maakte om herstel van jufs stoel. Nee, in de ogen van de trainer las ik iets dat nog het meest leek op bewondering voor oudstes actie.
En Maarten? Die stond vol trots over zijn zoon te vertellen alsof deze zojuist de Europacupfinale had gewonnen. Of iets van vergelijkbaar niveau…
