Niets.
Ik at niet thuis, ik at alleen, in een stad. Raar is dat, in je eentje eten. Tenminste, het voelt raar als je niet thuis bent. Thuis eet ik heel vaak alleen. Geen probleem: krantje erbij, boek erbij, desnoods naast de computer. Ik vermaak me wel als ik in mijn eentje eet. Thuis.
Maar in een café? Ik ben niet zo’n geroutineerde in-mijn-eentje-eter buitenshuis.Eerst maar eens een plekje aan de leestafel opgezocht, dan kon ik me tenminste vastklampen aan een krant of tijdschrift. Teleurstelling: geen tijdschriften te bekennen. Wel kranten. Gelukkig. Mijn reddingsboei was paraat.
Geplastificeerde menukaart. Geen broodje, zo’n opengeklapt stuk stokbrood plaatst me altijd voor problemen. Dubbelklappen gaat niet, dan wordt het veel te dik. Probeer daar maar eens wat van af te happen! Stukjes afsnijden is ook lastig als je mes niet gekarteld is. Afhappen geeft bende: alles valt eraf.
Dan maar een salade? Ook tricky… met mes en vork krijg je soms veldslagen rond je bord alsof er een cavia heeft huisgehouden. Iets ertussenin? Een vispalet. Palet. Mooi woord.
Toen het vispalet voor mijn neus werd gezet bleek het vergezeld te zijn van een houten plank met broodje erop. Plus boter. Met kartelmes!
En nu eten. Aanvallen? Niet meer rondkijken maar gewoon eten? Of met de krant ernaast al lezende af en toe nonchalant een hap nemen? Wat een lastige situatie, als je erbij na gaat denken…
Het smaakte best goed, dat vispalet. De cocktailsaus was van schrik bleek en creme fraiche geworden, maar dat maakte me niks uit.
Het glas water was gratis, geen flessenspul dat veel te duur is, en het witbier was koel. Drinken ging me beter af. In mijn eentje.
