Vorig jaar in de Dordogne schoven we in het pittoreske dorpje Beaulieu aan tafel in zo’n typisch Frans tentje met formica tafelbladen. We hadden trek, geen zin om naar de camping terug te lopen, ook geen zin in een stokbrood met kaas zoals op vele andere dagen genuttigd, dus dan maar eens naar een restaurantje. En mocht het met de kids niet helemaal vloeiend gaan, geen nood: het is vakantie en bovendien: geen mens die ons kende, daar in Beaulieu…
Voor onze moeilijkste eter bracht de kaart uitkomst: er stond pasta op! Na het doorgeven van onze bestelling bereidden we hem al voorzichtig voor dat zijn tortellini waarschijnlijk mét saus geserveerd zou worden. Dus niet kaal, zoals hij thuis gewend was.
Met toch een gevoel van lichtelijke angst en beven wachtten we op de bestelling. Zelf hadden we enorme trek en wilden we graag rustig eten. Tortellini mét saus kon onze plannen danig in de war gaan gooien…
Al van verre zag ik dat het bord met daarop een volwassen hoeveelheid pasta schuilging onder een enorme hoeveelheid saus. Toen de ober het met een zwierige Franse zwaai voor de neus van onze moeilijkste eter zette ontdekte ik zelfs een flinke pruts groene saus bovenop. Zou dat pesto zijn? Heimelijk keek ik naar de moeilijkste eter… Hoe zou hij reageren?
Of het de Franse ober was die hem bemoedigend toeknikte, de rustige sfeer die onder de platanen van het dorpsplein hing, ik weet het niet, maar moeilijkste eter begon zonder morren te eten. Mét saus! En zelfs mét dat groene prutje! Na de eerste hap klaarde zijn gezicht op: dit was lekker!
Het bord werd met grote happen leeggegeten. En na lang aandringen mochten we ook een hapje proeven. Ik was erop gebrand om te weten te komen wat dat groene goedje was!
Sindsdien is dé vraag hier in huis als er pasta met rode saus gegeten wordt: zit er ook persillade bij?
Want dat was het: gehakte peterselie, gehakte knoflook, olijfolie en zout. Een flinke kwak hiervan op je bord met pasta en je voelt je als God in Frankrijk. In Beaulieu om precies te zijn!
