Vorige week zondag vertrokken we met enorm warm weer. En wat ik al vreesde: die hitte deed mijn voeten geen goed. De weken ervoor had ik met name op mijn rugzak gefocussed. Steeds meer gewicht. Zouden mijn schouders dit allemaal wel fijn gaan vinden? En hoe zat het met die knie waarop ik bij het schaatsen op Den Alerdinck keihard gevallen was? Die zou toch geen roet in het eten gaan gooien?
Nou, niets van dat alles. Mijn voeten zwollen lekker op door de warmte en de dag erna -hoge luchtvochtigheid- zat rechts een flinke blaar op mijn hak. Blarentips op internet geraadpleegd, toegepast en doorrr… dwars door de pijn heen. No pain no gain was mijn mantra.
Onbewust ga je compenseren. En dus ontstonden er links ook zwakke plekken. Lekker, not! Groot voordeel van dit alles was dat ik me totaal niet meer bezighield met rugzak en knie. Uiteindelijk had ik het na het passeren van de brug over de Rijn bij Emmerik helemaal gehad. Bij een bushalte zakte de moed me in de bergschoenen. Ondertussen stond Maarten daar fris en fruitig met zijn zware bepakking. Nergens last van. Klaar om nog eens eenzelfde afstand te lopen…
Mijn voeten waren niet leuk voor mij, maar ook niet voor hem. In het hotel in Kleve overwogen we alle opties. Het werd deze: ik zou de dagen erna steeds met ov naar de eindbestemming van die dag reizen en hij te voet. Natuurlijk baalde ik enorm maar ik moest verstandig zijn. Met de tent in de rugzak (we hadden alles omgegooid) vertrok ik de dag erna per bus naar Goch. Waar ik uiteindelijk nog een goed uur met boodschappen erbij heb gewandeld, maar dit terzijde. Terwijl ik de tent opzette, bedacht ik dat ik gewoon kwartiermaker was geworden. Niks mis mee. Een functie waar ik vrede mee had. En heb.
Ook gisteren en vandaag maak ik het kamp klaar. Wat ik morgen doe, zie ik dan wel weer. Mijn voeten komen ondertussen een beetje bij. Wat me zo lang nog op de been heeft gehouden? Het samen reizen met Maarten, dat is gewoon leuk. Niets anders dan lopen en kijken wat je onderweg tegenkomt. Mooie stukken natuur, weidse vergezichten en allerlei mensen die je ontmoet. Veel vriendelijke mensen. Met eigen verhalen.
Maar wat me nog het meest overeind houdt, is de ontstane gekte in Metz. Bij FC Metz welteverstaan! Vriend Bart postte op twitter een foto van ons met onze Metz-Shirts die gericht was aan de club. Supporters pikten het op en het bericht is tig keer geliked en gedeeld. Een supportersvereniging moedigt ons elke dag aan en heeft al gezegd dat ze ons de laatste kilometers zullen vergezellen want ‘een fan van FC Metz loopt nooit alleen’. En we kunnen bij iedereen overnachten en een biertje drinken. De club wil graag dat we de kick-off doen op 19 mei… met rugzak om!
Dit hebben diverse media ook weer opgepikt. En wij vooraf maar denken dat we vier weken van de radar zouden zijn… Bizar, maar geweldig leuk allemaal. Het motiveert mij enorm om later weer aan te haken bij Maarten, die nog altijd elke dag met een grote glimlach zijn kilometers maakt.
