Het is hier een tijd stil geweest en dat komt vooral omdat we de zolder hebben opgeruimd. Een hele prestatie. Voor ons.
Ik moet zeggen dat ik er als een berg tegenop zag omdat dit soort opruimsessies meestal ontaarden in een sentimental journey. Met als gevolg dat er niets wordt weggegooid.
Of we gaan kibbelen over waarom iets volgens de één wel weggegooid moet worden en volgens de ander absoluut niet.
De druk om de zolder leeg te ruimen was nu groot omdat we deze ruimte bij de kamer van de jongens willen trekken. (en daarna dus weer willen splitsen in twee kamers, maar daarover volgend jaar meer.) Er mocht best wat bewaard worden, maar omdat de berging (schuin tegenover de zolder) klein is, MOESTEN er dingen WEG!!!
Eenmaal de knop omgezet, voelden we opluchting. Eindelijk konden we afscheid nemen van die twee zwart-wit doka’s en kleurendoka. Ze staan nu bij de kringloopwinkel in Zwolle Zuid. Compleet met filters (’Weet jij nog waar we die voor gebruikten?’) en handleiding van mijn vader. Bij de vorige opruimsessie hebben we hier een pittige discussie over het wel of niet bewaren gehad, maar in dit digitale tijdperk is het makkelijk afscheid nemen van dit soort dingen.
Het ene kinderbedje (door opa gemaakt en de halve Metz familie heeft erin gelegen.) gaat deze week naar opa en oma (waar we het waarschijnlijk over een paar jaar weer zelf van zolder kunnen halen als zij gaan verhuizen…) en het andere ging ook naar de kringloopwinkel. De matrasjes hebben we naar de stort gebracht.
De ROVA heeft 130 kilo van ons gekregen. Bij nader inzien hadden we nog wel meer gehad, maar de aanhanger zat vol. De giek en de mast van de surfplank mogen nu ook eindelijk weg. Van de mastvoet hebben we namelijk al afscheid genomen, waardoor deze dingen ook meteen waardeloos zijn geworden.
De zeilen (5.9 en 4.9) bewaar ik nog even. Of ik er ooit iets van ga maken, durf ik niet te beloven. Met het oude botterzeil dat ik op zolder terugvond, ben ik al jaren hetzelfde van plan. Daar kon ik dus geen afstand van doen. Maarten hield zijn mond en glimlachte.
Misschien over 10 jaar wel?
