Dat moeders soms te kampen hebben met schuldgevoelens lijkt me duidelijk. Het begint al meteen de allereerste keer dat je je baby bij iemand achterlaat. Hoe zorgzaam en vertrouwd diegene ook is, tóch voel je je schuldig. Of tenminste een beetje triest…
Het gaat door op de peuterspeelzaal. Je wéét dat je kind het leuk vindt daar en ondanks die wetenschap kun je met een leeg, brak gevoel de deur achter je dicht trekken. Wanneer kindlief dan ook nog eens huilend in de armen van een leidster achterblijft, wil je het liefst zelf ook naar een zakdoek grijpen. Of nog beter: jezelf in de armen van een leidster storten!
Ook in de allereerste groepen van de basisschool komt dit nog weleens voor. Maar meestal verschuift het daadwerkelijke schuldgevoel naar andere gebieden. Je kunt je schuldig voelen omdat je, terwijl je kind om aandacht vraagt, nog net even iets wilt afmaken. Je voelt het wanneer er een paar dagen achtereen ‘gemakkelijk’ gegeten is. (en we weten allemaal wat daarmee bedoeld wordt) En zo zijn er nog meer van die momenten dat je een beetje wee gevoel in je onderbuik krijgt.
Of het terecht is? Ik denk het niet.
Maar kan iemand me uitleggen waarom ik me schuldig voel terwijl ik stofzuig? Gisteren nog. Ik zak door mijn knieën, doe de stofzuigermond ergens onder de onpeilbare diepten van de kast en hoor een kletterend geratel.
Ho, stop! Hier ben ik altijd bang voor.
Ja hoor! Wanneer ik turend rondspeur, ontdek ik een paar vergeten lego blokjes. Dat geratel is er vast ook eentje geweest. Vertwijfeld kijk ik naar mijn stofzuiger. Ik heb er zo een waar je door het raampje kunt kijken. Hij is tamelijk vol.
Moet ik daarin gaan graaien op zoek naar het verloren blokje? Niet fijn. Ik kan het weten, want ik heb het al vaker gedaan. Te vaak. Hier in huis geldt de opruimregel: alles wat op de grond blijft liggen, zuig ik op! Dat het er in de praktijk vaak op neerkomt dat ik in vieze stofbulten sta te graaien naar piepkleine stukjes lego of playmobil (wie kent er de muntjes uit de schatkist?) is mijn probleem…
En stel nou dat dit blokje nu net dat ene stukje is wat Uiterst Belangrijk is voor het maken van Heel Bijzondere Dingen?
zucht.
Ik strek mijn arm en pak de andere lego blokjes onder de kast vandaan. Verman jezelf, Karin! Ik zet de stofzuiger weer aan en probeer er maar niet teveel meer aan te denken. Raar dat het dan toch blijft knagen. Een klein beetje maar, hoor. Ongeveer zo groot als zo’n lego blokje…
