De kop van deze posting is een beetje dubbel. De afgelopen weken heeft onze lieve hond ons aardig bezig gehouden. Dat Reno er nu nog is, is een klein wondertje.
We waren op de terugreis van vakantie en reden net Luxemburg binnen toen ik een telefoontje van mijn schoonzus kreeg. Ze paste op dat moment op onze hond. Nu moet je weten dat Reno vlak voor we op vakantie gingen, geopereerd is aan haar achterpoot. Een gezwel. Flink. En haar buitenste teen moest er ook af. Gedurende onze vakantie kregen we geregeld een Reno-report hoe het ermee gesteld was. En het was niet zo best gesteld. Ik zal jullie de details besparen. Het ene verband met zalfje werd afgewisseld door dan weer een compres en ze kreeg de een na de andere antibioticakuur en pijnstillers. Wat was ik blij dat ze in ieder geval in vertrouwde handen was.
Reno is dan nog wel niet zo heel erg lang bij ons -ze kwam als 7-jarige uit een scheiding- maar in die bijna twee jaar zijn we allemaal erg verknocht aan haar geraakt. De mededeling van schoonzus dat ze diezelfde avond nog naar de dierenarts ging omdat het ECHT NIET goed ging greep ons dan ook erg aan. We zouden haar toch nog wel warm kunnen aaien?
Dat lukte diezelfde avond, maar ze lag er niet best bij. Daarom wachtten we maar tot de volgende morgen of we haar wel of geen spuit zouden geven. Die zaterdag liep ze echter ineens, weliswaar hinkend, achter ons aan. Er zat toch nog wel leven in. Dan maar mee naar huis. En wachten tot maandag.
Jullie raden het al: per dag ging het beter. Zou er een portie heimwee meegespeeld hebben? Inmiddels is ze van de antibiotica en pijnstillers af. Het verband rond de achterpoot is ook weg en het geneest goed. Ze hinkt nog wel en ik hou haar angstvallig in de gaten of ze geen pijn of iets dergelijks heeft. En dagelijks ben ik blij dat ze nog even bij ons mag zijn. En ik niet alleen!
