Precies een week geleden had ik de hele dag al zenuwen. Ik zou namelijk aan Lotte van Polen mijn roman Langs de lijn overhandigen. En haar man Bram zou er ook bij aanwezig zijn. Er was al van alles aan vooraf gegaan om deze afspraak te maken en de twee waren zo lief om speciaal voor mij, en mijn boek, naar Zwolle af te reizen. Naar het PEC-stadion. Want ja, dat komt een aantal malen voor in het verhaal. Net als verschillende andere plekken in Zwolle.
Ruim op tijd was ik aanwezig met mijn fotograaf. Dat klinkt heel officielerig, maar ik heb dus het geluk dat mijn beste vriendin ook nog eens heel mooi kan fotograferen! En ze kon me bovendien op mijn gemak stellen. Want ja, ik vond het zelf ook best apart, om zo nerveus te zijn. Voor het overhandigen van een boek.
Uiteindelijk viel alles van me af toen we eenmaal in de hal bij de ingang Lotte en Bram ontmoetten. Wat een leuk stel! En daarna liepen we met zijn allen zo mijn boek in. De gang richting het spelershome. Waar dus echt de tafelvoetbaltafel staat die ook in Langs de lijn genoemd wordt. Er liep een man rond die zo een bijfiguur kon zijn.
Erg lang konden we daar niet bij stilstaan, omdat er foto’s gemaakt moesten worden. Op het veld en binnen, voor het persmoment-bord met de logo’s. En maar blijven glimlachen. En elkaars hand maar blijven schudden. En het boek maar blijven overhandigen. Uiteindelijk was het klaar en op dat moment slaakte ik een zucht. En niet alleen ik. Lotte ook. “Ja, wat denk je,” zei ze. “Ik ben dit helemaal niet gewend! Bram die doet dit zo vaak, die weet precies hoe hij moet lachen.” Dat klopt, bleek later bij het bekijken van de foto’s: hij staat er overal goed op!
In het spelershome, naast die tafelvoetbaltafel, heb ik Lottes exemplaar van Langs de lijn gesigneerd. Daarna overhandigde ik haar het boek. Maar ditmaal dus écht!
ps: In de Zwolse Peperbus staat deze week een leuk artikel!
