Al vanaf het eerste moment dat ik buiten ging wonen werd ik geconfronteerd met dat àndere buitenleven. Terwijl ik op het stoepje voor ons huis (van tuinstoelen was in het begin nog geen sprake) een bakje zelfgemaakte (en zelfgeplukte) appelmoes zat te eten kwam onze kat aangelopen. Hij had iets trots in zijn houding, zo van: kijk mij nou eens even! En ook al was hij van jongs af aan in de stad opgegroeid, dierlijke instincten verloochenen zich nooit. In zijn bek zat dus een zelfgevangen muis. En die leefde nog…
Moest ik ingrijpen? Omdat ik aan het eten was besloot ik daar maar even vanaf te zien. Terwijl ik verder at, ging kat dus doodleuk spelen met het arme ding. Op het moment dat ik daar genoeg van had, werd dan toch eindelijk de fatale beet gegeven. Muis dood.
Maar daarna…, kat ging muis opeten. Na het eerste gekauw volgden de botjes. Het gekraak benam mij de eetlust en ik ben dan ook naar binnen gevlucht.
Vandaag was het weer zover: kat kwam met muis binnen en legde het dode (gelukkig!) geval voor mijn voeten neer bij wijze van ‘offer voor baasje’. Na uitbundig prijzen -’Wat ben jij een goede kat!’- lijk naar buiten gebracht alwaar het gekraak weer kon beginnen.
Mensen hebben chips, katten muizen…
