Plaatjes

In onze kast staat een album. Het is een beduimeld geval waarvan de bladzijden allen ezelsoren hebben. Niet dat dit boekwerk nu zo oud is, integendeel. Het stamt uit 2006.

Fifa world cup Germany 2006. Official Licensed Product. Ook dat nog. Firma Panini heeft goede zaken gedaan dat jaar. En dit jaar gaan ze er weer fris tegenaan met het EK dat eraan komt.

Fijn.

Maarten heeft inmiddels toegezegd dat het zakgeld de komende weken uitgekeerd gaat worden in voetbalplaatjeszakjes. En de jongens hebben heel slim bedacht dat ze ook dit keer samen gaan doen met het album.

Fijn.

De vorige keer hadden opa en oma genereus twee albums opgestuurd, konden de jongens leuk sparen. Ik had de eerste zakjes er al netjes ingeplakt toen ik eens achterin ging kijken hoeveel van die plaatjes er eigenlijk gespaard dienden te worden. 596. Per album. En in een zakje zaten hoeveel plaatjes? Vijf? Een simpel rekensommetje leerde me dat we het verzamelen beter konden beperken tot een album.

‘Is toch leuk, joh,’ zei Maarten deze week opgewekt na mijn bedenkingen om weer plaatjes te gaan sparen. ‘Dat album kijk je nog zo vaak in.’

O ja? Dat valt in de praktijk erg tegen. Ik weet nog dat ik in 2006 de enige was die dat album dagelijks inkeek. Welke spelers ontbraken nog? Omdat er hier weinig andere kinderen plaatjes spaarden, had ik mijn toevlucht tot internet gezocht. Met een lijst vol ontbrekende getallen bij de hand. Het ging namelijk helemaal niet meer om de namen van al die voetbalhelden. Nummer 30 wilden we hebben. En nummer 548. En nog heel veel meer.

Marktplaats was dé grote ontmoetingsplek voor moeders in die dagen. ‘Wie heeft er voor mij 81? Ik heb 12, 23, 24, 26, 45 dubbel.’ Ik had contact met wildvreemden om dat album maar vol te krijgen. Daarbij hanteerde ik wel zo mijn eigen maatstaven. Ik ging niets kopen, ik wilde alleen maar ruilen. Want ik zag heus wel de advertenties van ouders die het helemaal zat waren en de boel afkochten.

Wat mij ook opviel, was dat er verdacht veel, met alle respect, mindere goden in de zakjes zaten. Hoeveel voetballers ik uit Saudi Arabia, Angola en Ghana voorbij heb zien komen, jullie willen het niet weten. Die stonden ook nog eens met zijn tweeën op een plaatje…, nou, dan wist je het wel.

En de jongens maar hopen op Dirk Kuyt, Ruud van Nistelrooy en Jan Vennegoor of Hesselink bij ieder pakje dat ze openmaakten. Ik weet nog dat ik met een zucht van verlichting Rafael van der Vaart inplakte. Zo, eindelijk het Nederlands Elftal compleet.

Op een bepaald moment had ik geen zin meer in ruilen. We misten nog 32 plaatjes. Het zij zo. Wanneer ik het album nu doorblader laat ik geen traan om de lege plekken bij Michel Zewlakow (Polska) en Ali Karimi (Iran). Wel blijft het jammer dat Frank Lampard (106) ontbreekt, net als het Olympisch Stadion van Berlijn (7).

Gelukkig staat er op dit moment een tevreden zoon het album in te kijken die tevreden constateert dat Srbija I Crna Gora ‘vol’ is.

Goed, we gaan dus weer plaatjes sparen. Laten jullie me weten welke dubbelen jullie hebben?

5 Reacties to “Plaatjes”