Hij was oud en fietste langzaam. Op zijn hoofd had hij zo’n verkleurd stoffig blauw petje zoals alleen mannen van die leeftijd dat dragen. En dan alleen mannen van die leeftijd die in deze omgeving wonen. Die dat soort petjes hun leven lang al dragen bij het werk op het land.
Hij had boodschappen gedaan in het dorp en reed nu terug naar huis. Onder zijn snelbinders zat een kartonnen doos waaruit de groene sprieten van een prei staken. Daar zou hijzelf of misschien zelfs moeder de vrouw ongetwijfeld een stevige pot van koken. Het leven kan zo eenvoudig zijn. Voor hem geen pasta, rijst of couscous. Aardappelen, dat vult tenminste.
Ik keek hem in verwarring na. Waarom die boodschappen niet in een doos gedaan waarin Jenever had gezeten of bokkenpootjes? Vanwege zijn tempo had ik alle tijd om de bedrukking te lezen.
Penne rigate.
