Eén van de allereerste jongens waar ik een zwak voor had, was Marco. Het begon al voorzichtig op de kleuterschool en ging nog even door op de lagere school. Of hij dat wist, weet ik niet, maar op de een of andere manier blijf je een warm plekje in je hart houden voor je allereerste liefde. En omdat ik een type ben dat alles bewaart, weet ik zeker dat er ergens in dit pand nog een piepklein stapeltje tekeningetjes van hem ligt.
Het was in de derde klas (groep vijf dus) dat ik naast hem zat. Ik had een papierfabriek gemaakt die doodleuk op mijn tafeltje stond. Vreemd dat dat zomaar kon, toen. Had ík als juf niet goedgevonden. Maar misschien had mijn juf niet door wat het voor een ding was en tolereerde ze het gewoon.
Wat de precieze bedoeling van die papierfabriek was, weet ik niet meer. Wat ik nog wel weet, is dat ik Marco geregeld vroeg om tekeningetjes. Die hij dan ook nog maakte. Ze waren (zijn, want ze bestaan nog) piepklein: zo’n 1,5 cm bij 1,5 cm. Hij verdeelde een gelig stuk kladblokpapier in stukjes en tekende daarop gekke gezichtjes. Die ik dan weer toegeschoven kreeg. Voor mijn papierfabriek welteverstaan. Tenminste, dat was de dekmantel, want ik verzamelde ze voor mezelf. Eigenlijk.
Of het aan dat doorgeven van papiertjes heeft gelegen of niet, Marco werd later postbode. In dezelfde plaats waar we beiden zijn opgegroeid.
Ik vond dat een geruststellend idee: Marco als postbode. Zijn vader was het ook altijd geweest, dus hij ook. Relaxed baantje. Ik kon me hem goed voorstellen, zo’n beetje fluitend door de straten lopend.
Nu las ik laatst in de krant dat de postbode als zodanig een uitstervend beroep aan het worden is. Kom je er nog een tegen, nodig hem dan uit voor een bak koffie, want over een paar jaar zijn ze er niet meer, luidde het advies.
Ik moest meteen aan Marco denken. Jammer dat ik niet meer in die plaats woon. Ik zou hem graag een keer binnen gevraagd hebben. Om dan bij een kopje koffie mijn zorgvuldig bewaarde tekeningetjes tevoorschijn te halen.
Zou het hij vergeten zijn?
