Wekenlang had ik me erop verheugd: mijn eigen weblog. Oké, Maarten zou er zo nu en dan ook eens wat op zetten, maar het werd toch echt mijn ding. Ik zou hem voor mijn verjaardag krijgen (februari) maar de techniek is bij ons niet zo snel als de wens dus werd het maart, april, bijna mei… Maar daar was ie dan toch : Een lang weekend punt en el in de lucht!
Door mijn hoofd schoten spitsvondige stukjes over lege pagina’s die volgeschreven moesten worden. En net als bij mijn schrijfschriftjes van vroeger vond ik het eng om te beginnen met dat allereerste stukje op het web. Of het nu cyber of echt is, dat maakt voor mij blijkbaar niet uit, dus stelde ik mijn eerste stukje maar even uit. Ik wist nog van die schriftjes dat er op die eerste maagdelijke bladzij altijd iets mis ging. Of je pen vlekte ineens of je maakte een gruwelijke fout die je moest gaan uitgummen of tussen haakjes moest zetten, het ging eigenlijk nooit goed. Nee, die eerste bladzijde kon je maar beter overslaan. Of eruit scheuren als je de kans kreeg. Tja, en dan kijk je op je blogje en ontdek je dat iemand anders er allang in geschreven heeft. Op die eerste maagdelijke pagina… Iemand waarvan je dacht dat die niet zo vaak ‘erop’ zou gaan. Iemand die beweerde dat het niets voor hem zou zijn. Ja, ja.
Kijk, ik zou die eerste paar pagina’s eruit kunnen scheuren en zo dit stukje op mijn onbeschreven blad van dit blog plaatsen. Maar Maarten heeft zo netjes en zonder fouten geschreven dat ik het er maar bij laat.
Bedankt hè, voor mijn weblogje… Of is hij toch van ons samen? Dan verwacht ik binnenkort nog een echt verjaardagscadeau!
