Vroeger vond ik het fijn om samen met een vriendinnetje in de bosjes een hut te maken. Dat deze struiken niet meer waren dan een stukje plantsoen in het plaatselijke park kon de pret niet drukken. Zodra er genoeg blad aan de takken zat, doken wij onder in onze geheime hut. We speelden er en zorgden dat we stil waren als er mensen langs liepen.
Een hond geeft me tegenwoordig een goed excuus om op zoveel mogelijk verschillende plekken te komen. Zo leer je je omgeving nog eens goed kennen!
Zo ken ik het plaatselijke rabatten bos inmiddels op mijn duimpje.
-rabatten bos: vroeger werden bomen op heuvels aangeplant omdat de grond te nat was. Zo stonden de bomen niet geheel in het water. Tegenwoordig is het waterpeil zover gezakt dat zelfs de gangetjes, die in die tijd ontstaan zijn, droog staan.-
Eén van die gangetjes is een perfect wandelpaadje, ontdekte ik meteen de eerste keer dat ik er rondliep. De hond mocht er los lopen en snuffelde verwoed in al die heuveltjes.
Om op dat paadje te komen, moet ik over een heuvel lopen. Vandaag zag ik dat er jonge boompjes aangeplant waren. Precies op de looproute!
Mocht ik er niet meer door? Belachelijk!
Natuurlijk liet ik me niet door een paar takjes weerhouden en zigzaggend baande ik me een weg naar het nu plotseling verboden pad. Daar wachtte me de volgende barrière: een omgehakte boom versperde me de weg.
Ja, het werd me duidelijk, ik mocht er echt niet meer door!
Over die boom dus! Het paadje tussen de heuvels bleek onaangetast. Aan het einde van het pad, op de plek waar het bos ophoudt, kwam de laatste verrassing: een grote bos takken maakte het me onmogelijk om het pad op een normale manier te verlaten.
Dwars door de struiken dus! Wat verontwaardigd keek ik om: wat belachelijk dat ik niet meer door dit bos kon wandelen. Tot het me ineens begon te dagen: dit was eigenlijk een perfecte geheime plek geworden…
Wanneer er blad aan de bomen en struiken komt, duik ik het bos in en ga ik stiekem wandelen op mijn eigen pad.
Ik verheug me er nu al op!
